Książka przypomina sylwetki muzyków i animatorów sceny muzycznej, których drogi życiowe już się skończyły, a którzy tworzyli 80 lat dziejów życia muzycznego w Szczecinie i regionie. Jej autor, Wojciech Rapa, współtwórca powstających w latach 60. XX wieku, a pierwszych w Polsce beatowych zespołów młodzieżowych, czynny do dziś muzyk sceny rockowej, bluesowej, jazzowej, wokalista i kompozytor, opublikował wcześniej sześć książek, poświęconych różnym aspektom tych spraw. W najnowszej zebrał biogramy ludzi, z którymi koncertował, przyjaźnił się, których cenił i podziwiał.

Powieść dotyczy najważniejszych dziś psychofizycznych, społecznych, tożsamościowych problemów wielu ludzi. Jej główne bohaterki – Gizela (matka, lat 57–58) i Selina (córka, lat 30–31) – próbują uwolnić się od traum, jakim dały się zniewolić, przeistoczyć w depresję. Kto za to odpowiada: los, świat, pokolenia przodków, rodzice? Książka jest swego rodzaju diariuszem uświadamiania sobie depresji i zmagania się z nią. Ma podtytuł: „Fikcja autobiografizowana”.

Coraz więcej mieszkańców Pomorza Zachodniego odkrywa atlantydy swoich miejscowości, dziś już dla nich (dla nas) naprawdę małych ojczyzn. Najciekawsi otrzepują z kurzu przemilczeń i przeinaczeń zarówno ich „poniemieckość”, skazaną kiedyś na banicję (w pierwszych latach po wojnie było to zrozumiałe), czasy włączania do Polski, jak też wielorakie dziedzictwo Polski Ludowej. Dyskutują o tym, co późniejsze i najnowsze. Przybywa książek, opisujących różnorodną specyfikę regionu. Warto ten ruch nie tylko obserwować, lecz inspirować związaną z nim wymianę poglądów. Książka Alicji Biranowskiej-Kurtz koncentruje się na autorskim widzeniu powojennego Dąbia, dzielnicy Szczecina, a przez wieki miasta na rozstaju dróg do Goleniowa i Stargardu.

Książka Jarosława Kociuby adresowana jest do każdego odbiorcy, niezależnie od wieku, czy to zainteresowanego dziejami Pomorza i baśniami, czy to szukającego po prostu ciekawej lektury. Jest w niej to, co być powinno: wartka akcja, tajemniczość, strachy („na Lachy”) i ukojenia, przebudzanki i dobranocki, zjawy, olbrzymy i ludziki, czarodzieje i wróżki, dzielni rycerze, księżna, która czeka na księcia, zło ukarane, dobro nagrodzone. Prawda, że „Legendy Pomorza” nie są edytorską nowością, bo pierwsze ich wydanie ukazało się w 2017 roku, lecz pod koniec ubiegłego roku wyszło już wydanie czwarte. I to jest nowość, bo aż tylu edycji nie miał nawet najbardziej znany polski zbiór baśni z regionu, zatytułowany „W krainie Gryfitów” (1976).

(Nie)codziennik dotyczy lat 1945–2022. Można go czytać w dowolnej chwili, od początku do końca (i na odwrót), otwierając na konkretnej lub przypadkowej dacie (stronie), czy też wyszukując w spisie treści konkretne tematy, tytuły, nazwy. Nie jest to bowiem typowa monografia o losach mediów, opisująca procesy, genezy i zmiany, lecz (nie)codziennik, a więc coś, co jest inne i niesztampowe, jak np. organizowane od kilkunastu lat (nie)kongresy kultury.

Czy u źródeł legendy Winety, zatopionego miasta, mógł być błąd średniowiecznego skryby, który po kielichu wina, nie znając łaciny, kopiował napisaną w tym języku XII-wieczną opowieść Helmolda? Nie wyklucza tego wybitny archeolog, prof. Leszek P. Słupecki. Tak czy inaczej dzieje Wolina/Winety/Jumne/Jomsborga od wieków przykuwają uwagę i naukowców, i laików. Dobrze więc, że ukazało się pierwsze po 75. latach wznowienie klasycznego już studium „Legenda Winety” Ryszarda Kiersnowskiego (1925–2006). Była to praca magisterska (!) późniejszego profesora, która w 1950 roku ukazała się drukiem. 4 listopada 2025 roku minie 100. rocznica jego urodzin.