Książka Jarosława Kociuby adresowana jest do każdego odbiorcy, niezależnie od wieku, czy to zainteresowanego dziejami Pomorza i baśniami, czy to szukającego po prostu ciekawej lektury. Jest w niej to, co być powinno: wartka akcja, tajemniczość, strachy („na Lachy”) i ukojenia, przebudzanki i dobranocki, zjawy, olbrzymy i ludziki, czarodzieje i wróżki, dzielni rycerze, księżna, która czeka na księcia, zło ukarane, dobro nagrodzone. Prawda, że „Legendy Pomorza” nie są edytorską nowością, bo pierwsze ich wydanie ukazało się w 2017 roku, lecz pod koniec ubiegłego roku wyszło już wydanie czwarte. I to jest nowość, bo aż tylu edycji nie miał nawet najbardziej znany polski zbiór baśni z regionu, zatytułowany „W krainie Gryfitów” (1976).

(Nie)codziennik dotyczy lat 1945–2022. Można go czytać w dowolnej chwili, od początku do końca (i na odwrót), otwierając na konkretnej lub przypadkowej dacie (stronie), czy też wyszukując w spisie treści konkretne tematy, tytuły, nazwy. Nie jest to bowiem typowa monografia o losach mediów, opisująca procesy, genezy i zmiany, lecz (nie)codziennik, a więc coś, co jest inne i niesztampowe, jak np. organizowane od kilkunastu lat (nie)kongresy kultury.

Czy u źródeł legendy Winety, zatopionego miasta, mógł być błąd średniowiecznego skryby, który po kielichu wina, nie znając łaciny, kopiował napisaną w tym języku XII-wieczną opowieść Helmolda? Nie wyklucza tego wybitny archeolog, prof. Leszek P. Słupecki. Tak czy inaczej dzieje Wolina/Winety/Jumne/Jomsborga od wieków przykuwają uwagę i naukowców, i laików. Dobrze więc, że ukazało się pierwsze po 75. latach wznowienie klasycznego już studium „Legenda Winety” Ryszarda Kiersnowskiego (1925–2006). Była to praca magisterska (!) późniejszego profesora, która w 1950 roku ukazała się drukiem. 4 listopada 2025 roku minie 100. rocznica jego urodzin.